Marie-Rose Smeesters – 61 jaar en inmiddels op pensioen – blikt vol passie terug op haar carrière. Ze startte bij Coca-Cola op 17-jarige leeftijd, werkte maar liefst 41 jaar lang op de boekhoudafdeling en komt nu nog elke dinsdagochtend sporten in het hoofdkantoor in Anderlecht. Een mens vraagt zich af hoe iemand zo gehecht kan worden aan één bedrijf, maar één blik op de verbetenheid van de dame die voor me zit maakt al een en ander duidelijk. “Moest ik opnieuw moeten beginnen, zou ik terug voor Coca-Cola werken”.

Leven opgebouwd rond Coca-Cola

Toen ik bij Coca-Cola begon te werken, leerde ik veel mensen kennen waarmee ik een hechte vriendschap opbouwde. Mijn collega’s werden mijn beste vrienden en de man waar ik van bij het begin al een oogje op had werd uiteindelijk mijn echtgenoot.

Heb je er dan nooit eens aan gedacht om van job te veranderen? 

Ja, zeker. Toen ik 25 jaar was, werd ik gepest door een collega. Ik wilde het bedrijf op dat moment verlaten, maar het was mijn echtgenoot die me kon overtuigen om dat niet te doen. Ik heb toen enorm op mijn tanden moeten bijten. Hoewel het in die tijd taboe was om over pesterijen te praten, heb ik toch al mijn moed bijeen geraapt om mijn hart te luchten bij een interne vertrouwenspersoon. Dat heeft me echt geholpen. Later ben ik dan zelf ook vertrouwenspersoon geworden. En gelukkig maar want anders had ik al die onvergetelijke momenten die nadien nog gekomen zijn, moeten missen (lacht).

Die onvergetelijke momenten zijn die moeilijke periode waard geweest, lijkt uit je glimlach te kunnen afleiden. Wat waren die onvergetelijke momenten?

Een onvergetelijk moment was ongetwijfeld het bal van Coca-Cola. In mijn beginjaren vond dat altijd plaats in de Galerie Louise in Brussel. Die zaal was zo stijlvol en spectaculair ingericht en de sfeer was enorm ontspannen. Als ik terugdenk aan het moment dat we allemaal in onze lange jurken uit de bol gingen op de dansvloer tovert dat meteen een glimlach op mijn gezicht (lacht). Maar ook ‘Family Day’ vond ik leuk. Op die dag mochten alle werknemers met hun gezin deelnemen aan een activiteit. Zo zijn we eens een dag naar Walibi geweest en waren we aanwezig op de opening van Disneyland in Parijs.

Als ik jouw fotoboek opensla, zie ik veel foto’s van al jouw pins. Dat zijn er berhoorlijk wat. Hoe belangrijk zijn die voor jou?

Die pins zijn 14 karaat, maar dat maakt me eigenlijk niet zo veel uit. De emotionele en symbolische waarde daarachter is voor mij veel groter. Elke 5 jaar vond ‘Pin Day’ plaats. Op die dag organiseerde Coca-Cola een groot feest en werden de pins overhandigd. Het mooie daaraan vond ik dat Coca-Cola dankbaarheid toonde voor het werk dat je deed. Ik heb nooit het gevoel gehad een nummer te zijn.

Avontuurlijke carrière

Hoe zag jouw eerste werkdag bij Coca-Cola er uit?

Ik kwam altijd en overal te vroeg dus ook op die dag. Ik stond aan de personeelsafdeling te wachten om 08u in plaats van 08u30. Om 09u kwam de manager van de personeelsafdeling aan. En ik weet nog goed wat hij zei: “Oei, ik was u vergeten’. Dat was natuurlijk even schrikken, maar uiteindelijk ben ik dat vlug vergeten. Nadien kreeg ik een rondleiding in het bedrijf en werd ik aan iedereen voorgesteld. Op dat moment werkten er 70 mensen bij Coca-Cola. Ik was nog maar 17 jaar en kwam net van de schoolbanken dus het was allemaal wel wat overweldigend. Op het einde van de dag herinnerde ik mij nog amper vijf namen (lacht). Maar na een tijdje leer je je wereld wel kennen.

Wat was het mooiste moment in de laatste vijf jaar van jouw carrière?

Dat was toen ik 40 jaar dienst had en ik samen met mijn echtgenoot op reis mocht naar Atlanta. Mijn baas was toen uit België vertrokken om in Atlanta te gaan werken. Toen we het hoofdkantoor van Coca-Cola bezochten, had hij de Belgische vlag omhoog gehangen om mij te verwelkomen. Dat deed me wel echt iets.

Heb jij nooit de ambitie gehad om in Atlanta te werken?

Neen, absoluut niet. In het hoofdkantoor in Anderlecht kende ik iedereen. Dat gaf me een comfortabel gevoel en zorgde er ook voor dat ik mijn job bij Coca-Cola jarenlang heb kunnen uitoefenen.

Hoe heb je jouw carrière afgesloten?

Vrijdag 13 juni 2014 was mijn laatste werkdag. Sinds mijn 50e werkte ik maar 4/5. Mijn vrije dag was altijd op vrijdag. Omdat de meesten enkel op vrijdag aanwezig konden zijn, ben ik die dag nog komen werken. En het grappige is dat ik die dag voor de eerste keer in mijn leven te laat was. Als je weet dat je je sleutel en badge moet afgeven, bezorgt dat je een vreemd gevoel. Tijdens de drink heb ik dan samen met mijn collega’s genoten van mijn laatste moment bij Coca-Cola.

Genieten van het leven

Je komt nog elke dinsdag sporten hier in onze fitness. Toch een beetje heimwee?

Neen, ik heb genoten van mijn job bij Coca-Cola, maar nu is het tijd om van andere dingen te genieten in het leven, zoals bijvoorbeeld sporten en reizen maken. Maar als ik ergens een flesje of wagen van Coca-Cola zie geeft me dat wel nog altijd een fantastisch, onvergetelijk en gelukkig gevoel.